เมื่อวานมีเรื่องที่แปลกประหลาด และไม่น่าเชื่อมาก ๆ คือ เศษแก้วที่ตำอยู่ที่เท้าสมัยที่ยังเป็นเด็กประถม (คาดว่าประมาณ ป.4-5 ได้) หลุดออกไปด้วยความบังเอิญอย่างไม่น่าเชื่อ
สรุปเรื่องคือ เมื่อหลายเดือนมาแล้ว รู้สึกว่ามีปุ่มแข็ง ๆ ที่ฝ่าเท้า ได้ลองตรวจดูพบว่ามีเศษหนามตำอยู่ แต่แปลกไม่เจ็บ จึงได้ทำการบ่งออก พอแผลหาย ปรากฎว่ายังรู้สึกเจ็บแปล๊บ ๆ เวลาเดินอยู่ เลยจัดการบ่งมันอีกรอบโดยตัดหนังรอบ ๆ จุดที่โดนตำ แต่ไม่พบอะไร จึงได้ปิดรักษาแผล แต่แผลดันโดนกระแทกอย่างไม่ตั้งใจจนเลือดออกคั้งอยู่ข้างใน ต่อมาอาการเจ็บแปลบ ๆ ก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเห็นว่าร่างกายดันก้อนเลือดออกมาทางผิดหนัง จึงได้เอาก้อนเลือดออก แต่สิ่งที่พบในก้อนเลือดคือ เศษแก้วขนาดยาว 4 มม. หนา 1 มม. พอเอาออกแล้วอาการเจ็บแปล๊บ ๆ ก็หายเป็นปลิดทิ้ง แม่เจ้า ไม่อยากเชื่อเลย
ทำไมถึงคิดว่าเป็นเศษแก้วตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ
เรื่องของเรื่องคือสมัยนั้นโดนแก้วแตกตำเท้า บ่งออกแล้วแต่ปรากฎว่าเวลาเดินยังเจ็บอยู่ จึงไปหาหมอ หมอก็เอาเข็มควาน ๆ ๆ แผลที่เท้า (เจ็บมาก ๆ แทบอยากจะต่อยหมอเลย) สุดท้ายหมอบอกไม่เจอ สุดท้ายก็ต้องทนเดินเขย่งจนอาการดีขึ้นแต่ก็ไม่หายเป็นปลิดทิ้ง ถ้าเท้ากระแทกหรือไปโดยเฉพาะจุดที่เคยแก้วตำ จะเจ็บแปล๊บ ๆ อยู่
โดนหนามตำแต่ดันไม่เจ็บ?
อีกอย่างที่คิดว่ามันแปลก ๆ คือ หลายเดือน (น่าจะปลายปีที่แล้ว) พบว่าเดินแล้วมีปุ่มแข็ง ๆ ที่ฝ่าเท้า เลยจับดูปรากฎว่ามีสิ่งแปลกปลอมอยู่ใต้ผิวหนังเพราะมีก้อนดำ ๆ พอเห็นได้ จึงได้ทำการบ่งออก ผลที่ได้คือเจอเศษหนาม ซึ่งน่าจะเป็นหนามต้นเฟื่องฟ้าที่ปลูกที่บ้าน แต่ที่แปลกคือ ถ้าโดนตำก็น่าจะเจ็บจนต้องบ่งออกตั้งแต่แรกแล้ว แต่คราวนี้กลับไม่รู้สึก
อาการหลังจากที่บ่งออกไปแล้ว
แต่แปลกที่พอบ่งออกไปแล้ว พอแผลปิดเวลาเดินกลับรู้สึกเจ็บแปล๊บ ๆ ทั้ง ๆ ที่ตอนโดนหนามตำเดินไม่รู้สึกเจ็บเลย ตอนแรกคิดว่าอาจมีเศษหนามที่เอาออกไม่หมด เลยตัดใจตัดหนังชั้นนอกจนถึงหนังชั้นในเลย พยายามควานหา (เจ็บมาก ๆ) แต่ก็พบเพียงเศษเหมือนเปลือกไม้เล็ก ๆ เท่านั้น ก็เลยทำใจรักษาแผลไป พอแผลใกล้จะหาย (หนังภายนอกปิดเกือบหมดแล้ว) ก็ดันไปเหยียบปุ่มกันลื่นในอ่างอาบน้ำ น้ำตาแทบเล็ด เจ็บมาก ๆ ตอนนั้นคิดว่าคงเป็นเพราะแผลยังไม่หายดีเลยเจ็บมาก อาบน้ำเสร็จมาดู เลือดออกคั่งอยู่ภายในแผลเดิม
อาการแย่ลง แถมเจ็บแปล๊บๆ
แค่เอานิ้วไปลูบบริเวณผิวบริเวณที่เลือดคั่งก็เจ็บแปล๊บ ๆ แถมตอนเดินก็เจ็บมาก ๆ ต้องคอยตะแคงเท้าเดิน ยังคิดอยู่ในใจ นี่เรากระแทกแผลจนช้ำขนาดนี้เลยเหรอ ก็ได้แต่พยายามรักษาแผลและไม่กระแทกซ้ำ จนผ่านเกือบเดือน เริ่มเห็นว่าผิดหนังบางลงและร่างกายพยายามดันก้อนเลือดคั่งและแข็งอยู่ออกมา จึงตัดสินใจเปิดปากแผล ตอนแรกพยายามจะดึงก้อนเลือดออก แต่เจ็บมาก ๆ เลยคิดว่าอาจเป็นสะเก็ดแผลที่ยังติดอยู่ที่แผลข้างใน เลยรอดูอาการสัก 2 - 3 วัน โดยช่วงนี้ทายาฮีรูดอยเพื่อให้แผลและก้อนเลือดนิ่มลง
มีเศษแข็ง ๆ อยู่ที่ก้อนเลือด
เมื่อวานลองเอาเข็มเขี่ย ๆ ก้อนเลือดที่เริ่มนิ่มและขูดออกได้ แต่ปรากฎว่ามีบางอย่างแข็ง ๆ อยู่ในก้อนเลือด ตอนนี้เลยคิดแล้วว่ามันผิดปกติมาก เลยพยายามคีบก้อนเลือดออก จนสุดท้ายหลุดออกมาได้ (ตอนนี้ก้อนเลือดไม่แข็งเหมือนตอนแรกแล้ว) สิ่งที่เห็นก็คือ เศษแก้วขนาดยาว 4 มม. หนา 1 มม. อยู่ในก้อนเลือดที่หลุดออกมา ออกมาได้ไงเนี่ย ถ้าโดยทิ่มขนาดนี้ก็น่าจะเลือดนองแล้ว แต่ว่าช่วงปีที่ผ่านมาไม่เคยโดยแก้วตำเลย แล้วมันมาจากไหนเนี่ย คิดไปคิดมา "หรือว่าเป็นเศษแก้วเคยตำตอนเด็กที่หาไม่เจอ" และตำอยู่ในเท้ามายี่สิบปี
แม่เจ้า แต่จะว่าไปมันก็เป็นไปได้ที่ร่างกายจะมีการสร้างเนื้อเยื่อไปหุ้มเศษแก้วเอาไว้ เลยทำให้เดินไม่เจ็บ พอโดนหนามตำที่ตำแหน่งใกล้ ๆ กันเลยไม่เจ็บไปด้วย เพราะหนังมันหนาและแข็งกว่าส่วนอื่น
เหมือนขึ้นสวรรค์
ตอนนี้เดินได้สบาย ๆ ไม่เจ็บอีกแล้ว ถ้าเทียบกับตอนที่เดินแล้วเจ็บเนี่ย มันนรกชัด ๆ เลย ยังคิดอยู่เลยว่าจะหายหรือว่าจะต้องเดินแบบนี้ไปเรื่อย ๆ หรือว่าควรจะไปซื้อหวยสักงวดดีนะ หุหุ
ปล.ฝ่าเท้ายังเป็นรูอยู่เลย ก็หวังให้มันหายเร็ว ๆ :)
1 ความคิดเห็น:
เป็นเหมือนกันเลยครับ
แสดงความคิดเห็น